De komende weken/maanden zullen er steeds vaker persoonlijke verhalen van andere vrouwen te lezen zijn. Dit kunnen positieve verhalen zijn of verhalen die hun kinderwens opzij hebben moeten zetten of misschien zelfs nog een traject volgen.
Na mijn oproep op facebook, kreeg ik vrijwel meteen een berichtje van Chantal, dat ze graag haar verhaal wilde delen met andere! Deze week zal dan ook Chantal haar verhaal doen.
Het begin van onze kinderwens.
In 2020 besloten mijn vriend en ik om voor een gezinnetje te gaan. Natuurlijk hadden we toen nog niet kunnen denken in wat voor rollercoaster we terecht zouden komen.
Ik weet nog goed het moment van de allereerste positieve test. We waren in de wolken en er was geen moment waarop ik dacht dat het mis kon gaan. Helaas bleek die roze wolk al snel uiteen te spatten. Na een week kreeg ik al een bloeding, gevolgd door krampen en al heel snel verloor ik iets wat zou kunnen duiden op een vruchtzakje, maar ik was nog maar zo kort zwanger dat het zo klein is dat je het haast niet kan zien. Een echo bevestigde de angst, voor wat ik al dacht, een miskraam… Dit is het begin van een lange weg vol ellende, tegenslagen en enorm veel verdriet!
Miskraam na miskraam…
Maar liefst 4 keer ging het mis bij ons, waarvan 3 miskramen, spontaan op gang kwamen rond de 5 à 6 weken. 1 keer leek de zwangerschap goed te gaan, tot we de echo kregen met 8 weken zwangerschap, de echo liet meer iets zien, wat op 5 weken zwangerschap zou moeten lijken en geen 8 wat ik zou moeten zijn. Deze keer moest ik miskraam gaan opwekken met medicatie. Een zogenoemde missed abortion dus, maar dus ook weer gestopt rond week 5 à 6. Het lijkt er dus op dat er in die prille periode iets mis gaat bij mij!
Onderzoeken in het ziekenhuis
Na de tweede miskraam zijn we gestart met onderzoeken in het ziekenhuis. Daar kwam alleen uit dat ik Hashimoto heb. Een auto-immuunziekte van de schildklier. Maar omdat mijn schildklier waardes binnen de norm waren was er niets wat zij voor ons konden doen. We waren uitbehandeld kregen we te horen… We moesten maar blij zijn dat we zwanger konden worden, en moesten het maar gewoon door blijven proberen..
Ik ben heel veel gaan lezen over Hashimoto in combinatie met herhaalde miskramen en er lijkt een verband te zijn. Al zijn er ook genoeg vrouwen met Hashimoto die probleemloos een gezond kind op de wereld kunnen zetten. Het blijft een beetje een grijs gebied waar nog veel onderzoek gaande is, maar één ding is duidelijk. Nederland loopt hierin behoorlijk achter!
Als (zwangere) vrouw wordt de schildklier nog grotendeels behandeld onder de standaard waardes die gebaseerd zijn op een gezond mannenlichaam. In Duitsland en België zijn ze daarin een stuk verder. Ook doen ze daar andere onderzoeken die in Nederland nog niet zijn toegelaten. De keuze was voor ons snel gemaakt. We zijn naar Duitsland gegaan.
In Duitsland werden we meteen met open armen ontvangen. Het voelde echt als een warm bad na de enorme teleurstelling in het ziekenhuis hier in Nederland. Hier werden we echt serieus genomen. Er werd een grootschalig bloedonderzoek gestart, ruim 12 buisjes werden er afgenomen (waardoor ik bijna K.O. ging). Ik kreeg een hysteroscopie onder lichte narcose en daarbij hebben ze ook wat weefsel afgenomen (scratching) om te kijken naar NK en plasma cellen.
Uit alle onderzoeken is uiteindelijk niet 1 duidelijke oorzaak naar voren gekomen, maar wel meerdere factoren die kunnen bijdragen aan een verhoogd risico op miskramen. Als eerste natuurlijk de eerder besproken Hashimoto. Daarnaast bleek dat ik een heel hoge eicelreserve heb, die eerder past bij iemand van 18 in plaats van mijn leeftijd, 29 jaar. Veel eitjes kunnen een teken zijn dat ze slechter van kwaliteit zijn. Dat kan je zien als een soort overcompensatie.
Ook heb ik een mutatie op het MTHFR-gen die verantwoordelijk is voor het omzetten van foliumzuur uit voeding en supplementen. Omdat mijn mutatie heterozygoot is werkt dit nog voor 65%. Daarnaast heb je met deze mutatie vaak wat dikker bloed. Als laatste bleek mijn vitamine D veel te laag, wat ook in verband wordt gebracht met herhaalde miskramen.
Opnieuw zwanger
Op dit moment ben ik voor de 5e keer zwanger van ons eerste kindje. Voor het eerst durven we eindelijk hardop te zeggen dat het echt goed lijkt te gaan. Tot de eerste echo heb ik iedere dag een zwangerschapstest gedaan uit angst dat het streepje zou afnemen. Inmiddels zitten we bijna op 12 weken en hebben we al 6 echo’s gehad. Na iedere echo was ik even een paar dagen gerustgesteld, maar al snel bekroop weer de angst. We hebben ons er maar aan overgegeven en gewoon lekker iedere week een echo ingepland. We luisteren sinds week 8 iedere dag even naar het hartje om onszelf gerust te stellen dat het kindje nog leeft.
De angst blijft en zal nog wel even blijven. Het wordt wel minder en we krijgen met de dag meer vertrouwen, maar een onbezorgde zwangerschap is iets wat voor altijd van ons is afgenomen.
Wat hebben we deze keer anders gedaan?
– TSH onder de 1 gekregen
– Vitamine D op peil gebracht
– Bloedverdunners vanaf de eisprong
– Progesteron vanaf de eisprong
– Actieve foliumzuur ipv de normale
Natuurlijk weten we niet welke factoren ervoor hebben gezorgd dat deze zwangerschap wel doorzet. Voor hetzelfde geld is het gewoon een kwestie van geluk. We zullen het nooit weten, maar dankbaar zijn we wel. ❤️
Natascha vraagt: Heb je nog tips voor de lezers die iets soortgelijks mee maken of hebben mee gemaakt?
Jazeker! Iedereen die zich herkent in mijn verhaal of enigszins er op lijkt. Blijf alsjeblieft niet te lang hangen in de Nederlandse ziekenhuizen. Zodra zij aangeven niets meer voor je te kunnen doen, overweeg dan om ook over de grens te gaan kijken, bijv: Gent of Duitsland. Als je overweegt om naar een kliniek in Duitsland te gaan, hoef je je geen zorgen te maken als je geen Duits kan, bijna iedereen spreekt er Nederlands en de meeste onderzoeken worden gewoon vergoed bij de verzekeraar.
Natascha vraagt: Hoe ga je om met al dat verdriet en tegenslagen? En hoe reageerde familie op je verhaal?
praat erover. Neem mensen in vertrouwen en deel je emoties en ervaringen. Niet iedereen zal het even goed kunnen begrijpen, maar door erover te praten is de last zoveel minder zwaar. Wij hebben na de 3e miskraam besloten het aan naaste familie en vrienden te vertellen en daar heb ik geen seconde spijt van gehad. Iedereen leeft ontzettend met ons mee en we hebben ze ook vanaf het prille begin van deze zwangerschap helemaal meegenomen in het proces. Daar hebben wij enorm veel steun aan gehad.
Natascha vraagt: Wil je verder nog iets kwijt?
Geef niet op! Of je nu 1 of 5 miskramen hebt gehad, er is altijd hoop. Ik snap de angst om misschien nooit moeder te kunnen worden en dat is 1 van de meest pijnlijke gedachten die je kan hebben. Voor ons voelde het 3 jaar lang alsof we leefden in die week tussen kerst en oud & nieuw. Een onbestemd gevoel, alsof je leven stilstaat terwijl iedereen doorgaat. Maar echt, er is hoop. Blijf geloven in je lichaam en in de wetenschap ❤️
Dankjewel Chantal, dat jij je verhaal met mij en de lezers wilde delen!
Wil jij nou ook graag je verhaal vertellen? En andere vrouwen misschien wel helpen met jouw verhaal? Daarnaast maken we dit onderwerp meer bespreekbaar om het taboe te doorbreken! Schroom dan niet om contact met me op te nemen!
Ik zie graag ieders verhaal tegemoet!
