De eerste miskraam
In september 2017 begon de reis naar ons gezinnetje. Ik stopte met de pil en we probeerden zwanger te worden. In maart 2018 een positieve test, maar helaas op 14 april een miskraam. Ik was alleen thuis, Job was op een bierfestival. Ik maakte het alleen door. Ik heb de beelden nog op mijn netvlies: liggend en rollend van de pijn op ons bed waarna er veel bloed los kwam en ik dat liet gaan in de wc. Achteraf heel veel spijt dat ik zo maar had doorgetrokken, waarschijnlijk van de schrik. Twee dagen later hadden we al de geplande eerste echo en ik dacht: dan horen we wel hoe het zit. Ik was naief, dacht zelfs dit hoort er misschien wel bij. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Hoe had ik onze grootste wens zomaar door de wc gespoeld?
Even alles loslaten.
In augustus zaten we bij de huisarts: nog steeds niets. Konden we onderzoeken laten doen? Niet lang na deze afspraak stond onze vakantie naar Corfu gepland. Eerst maar met vakantie was haar advies. Dat deden we dan maar. Na ruim drie kwart jaar speciaal dieet volgen, geen alcohol meer, geen fluoride meer, etc. liet ik alles los op Corfu: alcohol, lekker eten, laat naar bed, gewone tandpasta en als klap op de vuurpijl vroeg Job mij ten huwelijk! Het was een heerlijke vakantie. Maar dat woordje ‘loslaten’ vond ik verschrikkelijk.
Eenmaal thuis ging ons leventje verder. Maar ik werd niet ongesteld. Alleen in de ochtend testen had ik ooit gelezen. Ik werd s ochtends wakker om 5 uur en kon niet meer slapen: testen! En, hij was positief! Vol blijdschap zaten wij als twee blije pubers te kijken naar dat testje terwijl we naast elkaar in bed lagen.
We gingen een zware periode tegemoet
Onze dochter Philou is op 11 mei 2019 ter wereld gekomen na een mooie badbevalling met 39+6 weken. Echter was ze veel te klein, was blauw, had vocht in haar longen, had het te koud en moest beademd worden. Met spoed naar het ziekenhuis dus. Gelukkig herstelde ze zich snel en na 24 uur toezicht mochten we weer naar huis.
In het begin had ze te weinig energie en moesten we haar wakker schudden zodat ze maar bleef drinken, continue denken aan haar temperatuur en dat ze maar genoeg dronk zodat ze zou aankomen. Na deze ‘rustige’ start begon de huilperiode. Wat heftig was dat zeg! Job had toen nog maar 2 dagen verlof en ik vond het echt afzien in mijn eentje. Ik ging door: zo waren wij opgevoed. Pas als het echt echt niet gaat dan stort je in. Na een aantal keren bij de huisarts te hebben gezeten met een volgens haar winterdepressie kwam er wel steeds meer aan het licht: de miskraam waarover ik me schuldig voelde, de toch wel traumatische bevalling, de huilperiode.. ze stuurde me naar de psycholoog binnen de praktijk en EMDR therapie volgde. Echter had zij niet door hoe veel impact dit op me had en thuis kreeg ik twee psychoses. Ik belde vervolgens zelf met de vervangende huisarts dat het nu echt niet meer ging en ik doorverwezen wilde worden: twee dagen later zat ik bij de crisisdienst…
Postpartum depressie
Alles kwam eruit: alle trauma’s, verdriet, het maar door willen gaan, reorganisatie na reorganisatie die ik had meegemaakt, alleen voelen, niet gehoord voelen. Ik voelde me begrepen en er werd nu doorgepakt. Ik ging dat weekend logeren bij een vriendin en had contact met IHT (Intensive Home Treatment). Zij kwamen vervolgens elke dag thuis. Daarna wekelijks en zo bouwde het af. Advies was om Philou tijdelijk vaker even elders onder te brengen dus familie en vrienden werden ingeschakeld zodat ik thuis kon rusten en herstellen. Nog steeds onwijs dankbaar voor! Na IHT volgde de deeltijd groep, groeps PMT (Psychomotorische Therapie), individuele PMT, EMDR (13 sessies, al mijn levens trauma’s werden behandeld), losse gesprekken met de psychiatrisch verpleegkundige en psychiater en tenslotte groeps schema therapie. Van antidepressiva naar een andere antidepressiva, verhoging na verhoging, antipsychoticum en weer afbouwen naar antidepressiva. Slecht slapen, slecht eten, veel slapen, weinig slapen, weinig zin, geen zin, futloos. Alles heb ik wel gevoeld. In 1 jaar tijd ontzettend hard gewerkt met ontzettend fijne mensen om mij heen.
Gaan we voor nog een kindje?
Als het aan Job had gelegen was er al weer een broertje of zusje voor Philou gekomen. Maar ik was er nog niet klaar voor. Er was zoveel gebeurd. Zoveel had ook een plekje moeten krijgen. Na het jaar therapie begon ik binnen de stichting waar Job werkt met re-integreren: ik mocht daar mijn uren opbouwen tot de hoeveelheid uren die ik wilde. Zo begon ik alles rustig aan weer op te bouwen. Zo wilde ik ook van deze tijd gaan genieten: weer energie hebben, weer zin hebben in het leven. We wilden altijd maximaal 2 jaar tussen onze kinderen hebben, maar we besloten dat het voor mij beter was om voor nog een kindje te gaan als Philou naar school zou gaan. Zo zou ik de slaapjes mee kunnen pakken met de baby en zoveel mogelijk tijd hebben om te rusten en te herstellen in de drukke kraamperiode. De keuze was snel gemaakt toen ik me weer mezelf voelde. Of beter dan ooit eigenlijk. We gaan voor nog een kindje. Maar het kindje mag pas ter wereld komen als Philou naar school gaat.
In mei 2022 voelde ik: ik wil niet langer wachten. Ik wil nog een kindje! Niemand wist dat we weer aan het proberen waren. In een paar weken tijd gebeurde er iets bijzonders: Philou had aan de opvang juf vertelt dat ik een meisje in mijn buik had. Ze keken mij aan zo van: ohja? Wat leuk! Dus ik wuifde het weg en zei: nee hoor ik weet van niets! Vervolgens bracht ik Philou op een dag naar mijn moeder voor de opa en oma oppas dag. Toen ik haar weer ophaalde zei mijn moeder dat Philou een tekening voor haar zusje had gemaakt. Of ik iets moest vertellen? Uhh, nee… ik weet van niets!
Weer een miskraam…
We waren dus aan het proberen voor een 2e kindje en jawel: het was direct raak; ik was zwanger! Philou had het eerder door dan ik zelf! Wat een vreemd gevoel om direct zwanger te raken. Klopt dit wel? He? We waren er helemaal ondersteboven van. Maar wat ontzettend fijn dat het ons gegeven was! Echter heeft de blijdschap niet lang geduurd: met 6 weken kreeg ik een miskraam. Ik was lang boven geweest en kwam op een gegeven moment beneden door wat geroep en geschreeuw van Philou. Job en Philou vertelden dat er een mus in de houtkachel zat. Ik haalde de mus uit de houtkachel en aaide hem. Helemaal zwart! was hij van de roet. Job, Philou en ik bekeken de mus en praatten erover. Hoe hij in de pijp terecht was gekomen en dat hij weer naar buiten mocht. Job en Philou speelden verder buiten. Ik had de mus vast. Voelde dat ik los moest laten. Mijn verdriet mocht er zijn. Ik mocht loslaten. En zo liet ik de mus los…
Maar gek genoeg: ik voelde me krachtig en kon dit goed dragen. Ik nam geen vrij en werkte door. We werken allebei in het onderwijs en de laatste maanden voor de zomervakantie is het erg druk. Ik was nodig.
Doordat Philou er al voor ons over was begonnen hadden we het ook maar direct vertelt aan haar. Nu moesten we haar ook vertellen dat de baby dood was gegaan. Het waren pittige weken. Ze had er erg veel verdriet van. Praatte erover op de opvang. Wees naar de moeders die hun kinderen kwamen ophalen, de moeders die een dikke buik hadden. Zij hadden wel een baby in de buik.
Ik wilde er iets mee doen, voelde hier moeten we wat mee. Ik besloot boekjes over verdriet te lenen bij de bibliotheek. Ik heb het beeld nog helder voor ogen: Philou met de boekjes van de bieb in haar handen en ernaast lagen de rompertjes die zij een tijdje terug had uitgezocht en ik had besteld via een webshop. Rompertjes voor de baby. Boekjes over verlies voor mijn regenboogkindje. Maar we konden het relativeren. We konden erover praten. Deden dat ook. Hard werken op het werk deze laatste weken, maar ook praten. Blijf erover praten. Met elkaar. Met naasten, het helpt zo met de verwerking.
Nog een miskraam
Doordat ik me zo krachtig voelde, voelde ik al snel dat ik het weer aandurfde. We gaan er weer voor. En weer direct raak! Hoe dan?! Op de dag voordat we naar Bali vlogen met zn drietjes testte ik positief. Ik weet nog: ik appte familieleden dat we met zn viertjes op vakantie gingen. Wat een geluk! Wat leefde iedereen met ons mee!
We gingen naar Bali omdat we vonden dat we dat verdienden. Inderdaad nog steeds geen bruiloft, omdat Philou als verrassing mee was gekomen vanuit Corfu. Ik besloot: we hebben zoveel meegemaakt, we verdienen een bijzondere vakantie. En dat werd dus Bali.
We hebben een kleine week zonder zorgen kunnen genieten. Ik bloedde een beetje in die eerste week en benaderde een andere verloskundige dan eerder. Ik hoopte dat ik me daar meer gehoord zou voelen dan de andere grotere praktijk: wat verdrietig, sterkte ermee en tot ziens. Maar deze verloskundige liet na een week niets meer van zich horen en ik vroeg me af of ik nou wel of niet mocht zwemmen met dat bloedverlies. Bleek later dat ze ziek was en dat niemand haar mail kon overnemen. Voelde niet oke, dus was ik maar weer terug gegaan naar de grotere praktijk. Daar leefden ze, zover ze konden, met ons mee en hielpen ons bij wat we wel en niet mochten doen. Ik had voor de zekerheid wat testen in onze koffers gedaan en testte nog een paar keer positief, maar licht. Mijn gevoel was onrustig.
Helaas bleef het bloeden en werd het erger. Uiteindelijk heb ik de hele vakantie gebloed. Weken na onze vakantie ook nog. Deze wilde niet goed loslaten. Denk dat ik wel twee maanden (licht) heb gebloed. De vakantie heeft daardoor een wat nare nasmaak gekregen. Liep ik daar in de hitte met die stomme maandverbandjes in mijn onderbroek. Moest ik tegen Philou zeggen dat ik echt even niet mee kon in het zwembad (raden ze af met een miskraam). Uiteindelijk minimaal gebruik gemaakt van tampons en zo wel een paar duiken samen met Philou gedaan. Maar ik was verdrietig. Zo had ik onze vakantie niet voorgesteld. En de wens was zo groot. Het kindje was zo welkom!
Toch is er ook een moment geweest dat Job en ik met tranen in onze ogen van verdriet en tegelijkertijd ook van geluk naar Philou keken: tijdens de zonsondergang was ze aan het dansen op de muziek van het restaurant waar we zaten, op het strand. Dit was ons kind, onze dochter, zij was er wel. En zo voelde het toen ook; we hebben haar. We zijn gelukkig met zn drietjes.
Lange nasleep na de miskraam
We kwamen vrijdags terug, op zaterdag enorme buikkrampen gehad en op maandag eindelijk naar de verloskundige: mijn baarmoeder was leeg. Het was nu wachten tot het bloeden zou stoppen.
Maar dat duurde lang, heel lang. Ik ben toen donderdags weer naar het werk gegaan maar was vooral aan het praten met collega’s. Vrijdags was dat zo ingedaald dat ik moe was van de emoties. Het kwam nu ook daar los. Ik heb een week thuis gewerkt maar vervolgens wel helemaal thuis gebleven en niet gewerkt. Na 15 minuten wandelen begon ik iedere keer alweer te bloeden. Ik had pijn in mijn onderbuik en ben daarvoor nog bij de huisarts geweest: was dit normaal? Want dit had ik de vorige keren helemaal niet. Hij voelde van binnen en zijn antwoord was dat dit helaas wel vaker voor komt bij een miskraam. Ik weet niet meer in welke maand ik geen klachten meer had. Maar het zijn zeker een paar maanden geweest. Verschrikkelijk vond ik het. Ik voelde ook dat ik niet de kracht had die ik wel voelde bij mijn tweede miskraam. Ik voelde me steeds minder oke en besloot op een vrije dag dat ik de psychiater maar even een berichtje moest gaan sturen, mijn behandeltraject zou bijna afgelopen zijn. Ik kon nu nog bij hun terecht. Ze reageerde direct en heel lief. Ze raadde me aan weer bij de psychiatrisch verpleegkundige te komen, zij had kinderen en zij kon er vast met mij over praten. Dat gebeurde ook. Zij met haar twee ivf kindjes begreep toch hoe ik me voelde. Het was ontzettend waardevol: hoe kreeg dit een plekje? Hoe zou ik bij een volgende poging me voelen? Hoe kon ik die kracht weer vinden? Enorm blij dat ik nog weer terug mocht komen bij haar. Was nooit de bedoeling: graag tot ziens zeg maar. Maar heel blij dat ik haar nog weer even mocht zien en spreken.
Even schakelen…
In de tussentijd bleef ik erg moe en zei ik tegen de huisarts dat ik wel een test wilde doen voor bloedarmoede. Ik had het eerder gehad en wilde dat uitsluiten. Ik vergat vervolgens steeds te bellen voor de uitslag dus na een maand belde ik nonchalant naar de uitslag. De assistente deelde mee dat ik geen bloedarmoede had maar een schildklier afwijking. Medicatie kon ik s middags ophalen. En dat was de informatie die ik kreeg. Ik belde de week erna voor meer uitleg maar de huisarts was natuurlijk met vakantie. Ik kreeg een vervanger aan de lijn en die vertelde mij van alles over de conditie van mijn schildklier. Dat was best even schrikken: mijn lichaam faalde als een malle. Ook dit nog erbij! Mijn hele leven aan deze medicatie! Dat moest echt even landen. Ik begon met de medicatie en moest om de 4 weken bloed laten prikken of mijn waardes stabiel waren. Toen dat eenmaal zo was maakten wij een afspraak bij de huisarts: beetje gek gegaan qua informatie en hoe dan nu verder? Mochten wij het nu weer proberen nu mijn medicatie stabiel was? En ja, dat mocht. Wel zocht ik op internet van alles over de schildklier en zo kwam ik erachter dat je een verhoogde kans hebt op miskramen als je schildklier niet goed functioneert. Als je zwanger bent maakt je lichaam van alles extra aan: voor jou en voor de baby. Maar mijn schildklier werkt niet dus maakt ook geen extra hoeveelheid aan. Waardoor dat invloed (kan hebben) heeft op de innesteling.
Terwijl dit allemaal gaande was en ik thuis een beetje werkte zei mijn leidinggevende dat mijn urenophoging die al voor de zomervakantie geregeld zou zijn, maar niet geregeld was, nu niet door kon gaan nu ik ziek thuis was. Ik moest er erg van huilen: alsof ik hier voor had gekozen?! Dit heb ik hem ook medegedeeld en eigenlijk hing hij mij huilend op. Tien minuten later ging de telefoon: hij bood zijn excuses aan. Dat ze bij HR het nog niet hadden verwerkt was niet mijn probleem, dit hadden we voor de zomer afgesproken dus ik kreeg alsnog urenophoging.
Voor de 5e keer zwanger, blijft het nu wel goed gaan?
Oke. Durfden we dit weer aan? Gaan we ervoor? Ja: let’s go! En weer, direct raak. Ongelooflijk. Zo andere beleving dan toen in 2017/2018! Ook hier was het ergens tussen 5 en 6 uur s ochtends. Ik durfde niet te testen. Voelde de onzekerheid. Maar het bleef bij 1 test: ik voelde ergens: deze blijft zitten, 1 test is genoeg! Op 12 december 2022 hadden we weer een positieve test.
Job dacht heel lief mee. Hij had voor mij onder de kerstboom een hanger gelegd voor aan mijn ketting. Ik heb een borstvoedingssierraad (ketting) met de naam van Philou ernaast. Hij had nu bij dezelfde webshop een hanger gekocht met een maansteen: voor vruchtbaarheid. Job geloof daar helemaal niet per se in, maar ik vond het heel mooi dat hij dacht voor mij. Deze hanger zit sinds kerst aan mijn ketting.
En deze bleef ook positief! Met een hele fijne eerste lijnsverloskundige waardoor we via via werden getipt mochten we elke twee weken even op controle komen: 6 weken echo, 8,5 weken echo, naar het ziekenhuis met 10 weken, de 13 weken echo, 15 weken echo, 17 weken echo en nu ik dit schrijf: nog twee dagen en dan de 20 weken echo en horen we of we een meisje of jongentje krijgen.
Bij elke echo tot de 13 weken echo kwamen er bij mij tranen: van ongeloof, van verdriet vanwege het gemis en onzekerheid en uiteraard van geluk. Pas bij de 13 weken echo voelde ik me vol vertrouwen dat het goed zou komen. Dat duurde niet lang: een paar dagen daarna verloor ik bloed tijdens de zwemles van Philou. Ik wist niet hoe gauw ik terug naar huis moest fietsen: ziekenhuis bellen (konden over 45 minuten terecht), Job bellen of hij mee kon en mijn moeder bellen voor oppas voor Philou. We werden heel goed opgevangen door een gynaecoloog in opleiding en die begreep onze onzekerheid. Job en ik zijn er wel twee dagen helemaal van slag door geweest. De angst zat diep. Ook bij Job, waar ik weer van schrok. Alle scenario’s gingen door onze hoofden, terwijl we niet eerder op dit termijn dit hadden meegemaakt. Gek wat onzekerheid met je doet.
Momenteel ben ik dus bijna 20 weken zwanger. Ik voel de baby af en aan al maanden. Alsof deze wil zeggen: voel mij, ik ben er nog. Inmiddels voel ik de baby elke dag. Elke dag een stukje vertrouwen. Een stukje kracht. Liefde.
Medische zwangerschap
Ik slik inmiddels verschillende medicatie: thyrax voor mijn schildklier (elke 6 weken bloedonderzoek voor controle tijdens de zwangerschap, zo nodig moet de hoeveelheid omhoog), antidepressiva zodat het de hormoonwisselingen de baas blijft en Ascal voor de groei voor de placenta.
Ik heb op eigen verzoek gevraagd of ik begeleiding mocht van de POP poli in het ziekenhuis. POP staat voor Psychiatrie-Obstetrie-Pediatrie spreekuur. Deze afdeling is er voor vrouwen met een kinderwens of zwangeren die te maken hebben gehad met psychische stoornissen, angst- of stemmingsklachten hebben of medicatie gebruiken tegen deze klachten.
Echter, merk ik dat het ook veel impact heeft zo’n ziekenhuis en al die afspraken. Ik twijfel daarom heel erg of ik dit wel wil en ook of ik dit wel nodig heb. Het gaat namelijk hartstikke goed met mij. Ik denk vaak aan hoe de baby eruit zal zien, dat ik echt zin heb om de bevalling te gaan knallen, zin heb om te knuffelen en te kroelen met de baby en echt wil cocoonen die eerste periode. Ik kan me niet herinneren dat ik deze gevoelens had tijdens de zwangerschap van Philou, ik koester het, vind het namelijk heel bijzonder om ook te ervaren. Echter krijgen we wel vanaf week 28 extra groei echo’s, om in de gaten te blijven houden hoe de groei van deze baby is en of deze wel genoeg energie heeft om de bevalling goed door te komen. Ook mag Job deze keer vijf weken thuis zijn in plaats van 2 dagen, wat een enorm verschil!
Op dit moment wachten we op de uitslag van de kinderarts of ik eventueel thuis mag bevallen en dus van het medische traject af ‘mag’ (je bent altijd eigen baas!). De kinderarts gaat ons bijpraten over de risico’s met de medicatie die ik heb. We gaan met de maatschappelijk werker van de POP poli nog een soort plan maken en daarna wil ik eigenlijk weer terug naar mijn warme eerste lijns verloskundige. Ze had me al aangegeven dat ze het aandurft met ons thuis. Zo onwijs fijn om dit soort mensen om je heen te hebben.
Steun
Steun hebben we soms uit onverwachte hoek ontvangen: een kaartje van een collega, een prachtige mega bos bloemen van vrienden, leidinggevenden waarvoor ik werk die even vragen hoe het gaat of zelf met hun eigen persoonlijke verhaal bij me komen.
Inmiddels ben ik er heel erg open in. Ik worstelde er wat mee maar sinds de laatste miskraam wisten een aantal collega’s waarom ik er toen niet was, dat we eerder te maken hebben gehad met miskramen en wat voor impact dat kan hebben. We hebben sowieso altijd onze familie leden verteld. Ook elke keer als de test weer positief was: zo kunnen ze er ook voor je zijn als het straks mis gaat. Ik heb het zelfs op een van de scholen waar ik werk bij de kerstborrel tijdens een quiz medegedeeld dat ik 6 weken zwanger was. Ik dacht: iedereen weet toch al van ons traject, ik vind dit een mooi moment om te delen en als het misgaat weten ze het alsnog. Er werd wel wat verbaasd op gereageerd. Maar ik voelde ik wil dit nu delen. Ik merk daardoor dat ik de 12 weken grens echt iets naars ben gaan vinden: waarom moet je wachten met vertellen tot de 12 weken? Je echte vrienden willen er ook voor je zijn als je slecht nieuws hebt te verwerken. Echt! En blijkbaar zelfs werkgevers. Want je mag je ziekmelden als je een miskraam hebt. En zelfs een kraamverzorgende inschakelen om je te helpen bij je herstel en het huishouden.
Als collega’s nu vragen of dit ons eerste kindje is zeg ik: nee dit is onze vijfde zwangerschap waarbij we 1 dochter op deze wereld hebben lopen. Bij minder bekende mensen zeg ik gewoon dat dit onze tweede is. Maar ja echt dit is al mijn vijfde zwangerschap. Inmiddels is dat geland. In het begin vond ik dat heel lastig te erkennen. Waarvan ik geloof dat er sowieso 1 meisje tussen zat, dat heeft Philou aangevoeld. We hebben de kindjes geen namen of iets dergelijks gegeven.
Wel zijn ze voor mij een sterretje, een musje en een vlinder. Het verhaal van het musje kennen jullie. De andere twee zijn gewoon gekozen op gevoel.
Ik wilde dit een plekje geven. Soort van vereeuwigen, dat ze hebben bestaan. Dat ze er zijn geweest. Ik het niet heb gedroomd of heb verzonnen. Ik ben in contact gekomen met een moeder dit zelf ook te maken heeft gehad met babyverlies en mooie werkjes maakt. Omdat ze op haar website zich alleen richtte op 1 kindje, 1 miskraam mistte ik wel de variant op meerdere miskramen. Zo kwam er een mooi ontwerp uitrollen en hebben we een prachtig lijstje gekregen waar ook onze sterrenkindjes een plekje hebben naast ons gezien.
Eigen instagram account
Tijdens mijn postpartum depressie ben ik een Instagram account begonnen: Zwarte_Muisjes. Er was een podcast die zo heette die voor mij echt een eye-opener was. Ik wilde delen. Delen is helen zeg ik aldoor. Inmiddels is Zwarte Muisjes voor mij veel meer dan de postpartum depressie: het is ook het proberen zwanger te worden (kinderwens), de nare dingen die kunnen gebeuren bij een zwangerschap (babyverlies) maar ook dat het moederschap niet altijd rozengeur en manenschijn hoeft te zijn.
Natascha vraagt: Heb je nog advies voor de lezers die iets soortgelijks mee maken of hebben mee gemaakt?
Toen Natascha vroeg wie voor haar een blog wilde schrijven voelde ik dan ook: hier wil ik graag mijn bijdrage aan leveren. Taboes zijn er om doorbroken te worden. Maar ook je te laten voelen dat je er niet alleen voor hoeft te staan. Er zijn boeken, podcasts, documentaires en dus social media kanalen die je kan bekijken, luisteren en lezen qua tips, ervaringsverhalen en het daarmee een plekje te geven. Want dat plekje, dat moet je het geven. Het verdient ook een plekje. Om gekoesterd te worden. Ook de kindjes die niet hier bij je op aarde zijn. Maar ze zijn voor altijd dichtbij. In je hart.
