Op de basisschool hadden we echt een hechte klas, we konden het met iedereen goed vinden niemand werd echt buiten gesloten. Het afscheid van groep 8 kan ik me daarom ook nog goed herinneren. Huilend namen we afscheid van elkaar, niet dat ik nu nog iemand echt spreek eigenlijk (helaas) maar goed soms lopen dingen nou eenmaal anders in het leven!
Hoe is het pesten begonnen
Vanaf de middelbare school is het eigenlijk bergafwaarts gegaan. Hoorde nergens bij, had geen vrienden en ging met tegenzin naar school.
Elke dag werd ik uitgescholden voor alles en nog wat, werd opgesloten in de wc, en aan m’n benen door de aula heen gesleurd, als ik wilde gaan zitten in het les lokaal werd de stoel onder m’n kont getrokken, werd met gym nooit uit gekozen en met buiten gym werd er tijdens het om kleden een bezem in m’n gezicht geduwd en tijdens gymmen een speer in m’n voeten geprikt. Dus je kan wel zeggen dat ik nergens bij hoorde.
Op ten duur kwam er zelfs een filmpje op youtube terecht waarin ik in de aula op de grond een boterham aan het eten was, vervolgens werd ik aan mijn benen door de aula heen getrokken en toen ik eindelijk kon opstaan kreeg ik een klap in mijn gezicht. Iedereen zat erbij en keek ernaar. Dat filmpje is uiteindelijk bij mijn moeder terecht gekomen en die is naar school gestapt.
Helaas deed de school hier NIETS aan, mijn moeder liet het filmpje zien en kreeg als antwoord zo erg is het niet zoals het lijkt, mijn moeder is uitgevlogen tegen het school hoofd en terecht ook denk.
Thuis was het niet anders, iedereen die sprak met elkaar af, had vrienden om iets leuks te gaan doen met elkaar. En ik? Ik zat thuis alleen, niemand om me heen.
De pesterijen en de eenzaamheid werden me te veel, dat ik zelfs de gedachte kreeg waarom ik op de wereld ben gezet en dacht er aan om het leven uit te stappen.
Uiteindelijk ben ik naar een andere school gegaan, en had ik daar ineens mensen die me mochten. Maar toen ik geslaagd was, viel ik weer in een zwart gat. Want alles verwaterde zo’n beetje.
Van eenzaamheid tot een groep vrienden!
Nadat ik uit een heftige relatie kwam, had ik voor het eerst dat ik ECHT alleen woonde, gelukkig wel met mijn hond dus wat niet helemaal alleen. Maar toch miste ik gezelligheid om me heen en was ik jaloers op mensen om me heen die foto’s plaatste met groepen vrienden.
Totdat ik een nieuwsbericht op omroep Brabant tegen kwam. Een jongen uit Tilburg had een Facebook groep aangemaakt voor Brabant maatjes, eenzame jongeren! Die Facebook was inmiddels flink opgelopen en ook ik besloot me aan te melden en had ik me voorgesteld.
Een dag later organiseerde hier iemand in Breda een activiteit om met wat mensen te gaan drinken. Leuk ! Dacht ik maar wat was ik zenuwachtig, want ja je gaat met mensen afspreken die je totaal niet kent.
Maar het was super gezellig! Na die dag zijn er alleen maar meer uitjes georganiseerd en hebben we nu een groepje echte vrienden waar we regelmatig mee afspreken. En het mooiste van alles vindt ik dat iedereen geaccepteerd wordt, of je nu een beperking hebt of niet!
Het leven kan ineens 360 graden draaien, maar wat voel ik me blij met de mensen die ik nu om me heen heb!
Ben jij eenzaam? Of heb je je eenzaam gevoeld? Ik ben op zoek naar verhalen.
Alle leeftijden zijn welkom!
